Effectiever communiceren kun je leren (ja, jij ook)
Kun jij dat even voor me doen?
Heb je zaterdag even tijd om me te helpen?
Wil jij het even voor me uitzoeken, jij bent daar veel handiger in?
Ik weet nu echt niemand anders om het te doen, degene die het zou doen is ziek en ik zit echt ontzettend omhoog, zou jij…?
Kun je me even helpen?
Ik krijg ze zelf geregeld; vragen waarop “nee” nou niet echt het gewenste dan wel mogelijke antwoord lijkt. Hoera, ze vragen me ergens voor. Ego springt in de houding. “Present!!”, “Ik, nodig? Hier ben ik!” En je hoort jezelf “ja” zeggen, meestal ook nog gevolgd door “tuurlijk”. En eenmaal tot bezinning denk je, “hm, toch niet zo’n goed idee” Dat je zaterdag niks te doen had betekent niet per se dat je iets zou moeten of willen doen. Of dat je je daarover zou moeten verantwoorden, tegenover jezelf of anderen. En daar ga je dan, op zaterdag, helpen, of die ene klus op je werk doen, het is niet echt jouw talent, laat staan je interesse, maar het moet toch gebeuren en “ze” zijn er zo blij mee. En dan: je doet het en loopt erop leeg. Energy down the drain, een chagrijnig gevoel, want je hebt toch echt zelf ja gezegd, of misschien wel narrig doen tegen degene die het waagde jou op deze manier te bevragen.
Ja zeggen tegen een ander of tegen jezelf?
Onlangs wandelde ik met iemand die daar toch wel wat door in de knoei was gekomen. Ze zei bij voorkeur “ja” op alles wat voorbij kwam, want ze had toch “niks belangrijks” te doen. En realiseerde zich meestal pas te laat wat dat voor haar betekende. Het betekende minder hersteltijd. Minder tijd voor zichzelf. Het betekende iets doen waar ze eigenlijk zelf niet voor zou kiezen. Niet eens tijd om te bedenken waar ze zin in zou hebben. En uiteindelijk: Überhaupt geen idee meer wat ze leuk vond en wat niet.
Ze realiseerde zich dat altijd “ja” zeggen tegen iedereen automatisch een “nee” betekent tegen jezelf.
Maar wat wil ík eigenlijk?
Tijdens een oefening buiten, langs de Maas, gingen we aan de slag we hoe ze daar mee om kon gaan. Op een manier die bij haar past, die niet “invasief” is voor degene die haar vraagt , maar die voor haar veel fijner was. Het resultaat? Veel meer besef van wat ze wel wil, waar zij blij van wordt.
En heeft ze nu geen vrienden meer en is ze ontslagen? Nee hoor, dat valt reuze mee. Ze merkt dat helderheid geven over wat wel en wat niet, haar een relaxte houding oplevert, waardoor “nee” zeggen helemaal niet zo eng is. Dat ze effectiever kan communiceren in haar werk en leven. En ze heeft gemerkt dat of zij nu ja of nee zegt, er meestal wel een oplossing komt voor dat probleem…
Als ik zelf tegenwoordig iemand een vraag stel zeg ik er soms gekscherend bij “Nee is ook een antwoord”, en dat meen ik, oprecht.
Ook aan de slag om effectiever te zijn in je werk en daarmee in je leven? Kijk naar mijn aanbod! Bel, app of mail. Keertje vrijblijvend sparren mag altijd!