We liepen na de lunch samen even een kort rondje door de buurt. Het is heerlijk weer, bloeiende bomen, zon met af en toe windvlagen waardoor de lichte bloemblaadjes van de boom waaien en om je heen wervelen, prachtig en het lijkt wel sneeuw! En aangezien we niet op wintersport gingen dit jaar is dat een leuke associatie.
Aftellen tot je pensioen?
We hadden het al wandelend over een gezamenlijke kennis. Ze werkt al bijna twintig jaar bij dezelfde baas werkt moppert er vaak over. Altijd hetzelfde liedje: het is er bureaucratisch, er is weinig inspiratie. Ze vindt het er niet altijd leuk. Ooit leek het een vanzelfsprekende keuze om daar te gaan werken. Er was werk, de baan sloot goed aan bij haar opleiding en het verdient goed. Inmiddels is ze heel erg gewend aan het salaris en merkt ze dat datgene wat ze doet weliswaar bij haar vroegere opleiding past, maar niet meer is wat ze nu eigenlijk wil. Nog ongeveer tien jaar en dan ligt er een pensioen in het verschiet. Dat is vol te houden. Maar gaat ze nog tien jaar zo door?
Blij met een nieuwe stap
Het bracht ons tot de conclusie dat we blij waren dat hij vorig jaar wèl de stap heeft gezet om te solliciteren naar een andere baan waar hij gelukkiger is dan waar hij was. Het past beter, het voelt relevanter, het werk sluit beter aan bij de interesses. Het vaste contract is weliswaar ingeruild voor een tijdelijk en we vertrouwen erop (ook nu) dat dat ook goed komt. En dat we hopen en vertrouwen dat er anders wel weer andere opties zijn. Het bracht me tot de vraag, waarom zet de één nou wel zo’n (grote) stap en een ander niet?
Eén, twee… en spring!!
Ik heb zelf nogal een “track record” waar het gaat om rigoureuze loopbaanstappen (kijk maar). Als ik kijk wat mij heeft gedreven om stappen te zetten dan merk ik het volgende. In alle situaties waar ik een grote stap nam en in het diepe sprong, of soms ook viel, was er sprake van pijn. Ik kòn niet verder op de manier waarop ik bezig was. De gedachte om “gewoon” door te gaan, ik voelde dat dat het slechtst denkbare scenario was. Ik was ofwel de inspiratie kwijt, omdat ik voelde dat ik niet verder kon, of voelde dat ik iets deed wat voor mij (!) niet genoeg betekenis (meer) had. Of dat ik mensen tekort deed als ik op de automatische piloot verder zou gaan. En hoewel ik een behoorlijke doorzetter ben, heb ik (gelukkig) niet zover doorgezet dat het leidde tot blijvende schade aan gezondheid en welzijn. Hooguit tijdelijk.
En dat deed dus pijn; te ervaren dat ik zo niet verder wilde. En te voelen dat het anders “moet”. En nadat ik er ruimte aan had gegeven: Dat ik anders wilde.
Je laat wat achter, je vindt weer wat nieuws
Voor mij geldt dat het verlangen altijd groot is naar afwisseling, naar het leren van nieuwe dingen, vanuit mezelf waardering te kunnen voelen voor mijn werk, zelf het idee hebben bezig te zijn met wat “ertoe doet”: vrijwel altijd dreef het gemis aan één van die dingen me een organisatie uit. En dat deed ook weer pijn. Want ik liet er mensen achter, aan wie ik gehecht was. Ik liet een bepaalde zekerheid achter, soms liet ik een mooi salaris achter, ook eens een NS kaart, andere secundaire arbeidsvoorwaarden, een verworven positie; allemaal comfort; erg fijn om over te kunnen beschikken. Geen mensen meer tegenkomen waar je gek mee bent en zij met jou (!) (dat stemt dankbaar), verlies… en daar zelf voor hebben gekozen, dat doet pijn. Maar ook: “nieuwe horizonten”, lucht, avontuur…
De wereld ontdekken
Natuurlijk is niet elke volgende loopbaanstap omgeven met een gevoel alsof je op reis gaat en op het punt staat een nieuw, onbekend werelddeel te ontdekken. Maar enigszins is het wel zo. Je bereidt je goed voor en hoopt er het beste van. Je gaat op pad en hoopt maar dat je de goeie bagage bij je hebt. Je maakt een stap en kijkt om je heen. Waar ben ik? Wat heb ik bij me? Is het genoeg? Wat kan ik opnieuw gebruiken? Wat heb ik nog meer nodig? Moet ik iets kopen, leren? Wie kan me daarbij helpen? Wie nog meer? Waar kan ik mee helpen, nu ik hier ben? Wat heb ik meegenomen dat hier in deze situatie past? Kan ik ook ballast achterlaten? Zit er nog iets in een hoekje van mijn tas dat nu toch weer van pas komt?
En nu? Ga jij op weg?
En met al je voorbereiding zit er altijd een onbekend stuk in wat je hebt te aanvaarden. Hoe goed je de kaart ook hebt bestudeerd, nooit weet je hoe het in 3D is, met alle kleuren, geuren, geluiden en alles wat er bij hoort. En dat vergt vertrouwen, dat het wel goed komt, lef om de sprong te wagen, duurvermogen om tijdelijk ongemak te verdragen.
Het avontuur tegemoet!
Een reis naar het onbekende. Nieuwe uitzichten. Nieuwe reisgenoten. Nieuwe verblijfplaatsen. Andere vervoermiddelen. Al deze metaforen zijn van toepassing op een nieuwe stap in je loopbaan. Heb jij er zin in? Welke pijn en welk verlangen drijft jou?