Comfort zone
Je kent het plaatje vast wel: dat van “the comfort zone” en dan, vèr daarbuiten de plek waar dan “the magic happens”.
Ik liep met knikkende knietjes de trap op. Zo’n krakende oude, houten trap, met van die uitgesleten treden. En daar stond ik dan. Ik stond boven in (voor de kenners onder u) de Waterstaatskerk met mijn “koortje” (projectnaam, later kreeg het dan toch nog eindelijk een echte naam). We stonden naast het orgel waar degene zat die dit lied begeleidde.
De vierkwartmaat, aftellen en inzet!
Het leek zo’n goed idee, vanuit de vertrouwde repetitieruimte met de koorleden om me heen, dat ik die solo in dat ene lied zou gaan zingen. Mooi lied, goeie ligging voor mijn stem, dus gáán, zou je denken. Maar ja, dat was toen. Nu stond ik er en het moest nu wel gaan gebeuren. Ik voelde de spanning stijgen. Was het hier al steeds zo warm? Droge mond, dat ook nog… ik gluurde nog eens naar beneden. Er zaten best veel mensen te luisteren. Gelukkig moesten die hun nek wel heel ver draaien om ons te kunnen zien, dus ik bleef een beetje buiten beeld.
Het intro op het orgel vorderde gestaag, nog een paar maten en…. De inzet! Mijn inzet. En daar ging ik, zingen maar! Het klonk mooi, dat kon ik ook horen, zo samen met het koor(tje), mijn solo was goed hoorbaar en de akoestiek hielp lekker mee en ik begon en lol in te krijgen. Het was tegelijkertijd doodeng en supergaaf om te doen.
De ontlading na de spanning
Achteraf. Wat een adrenaline. Ik was trots dat het zo leuk en mooi was. Ik genoot ervan dat ik het gedaan had. Ik was blij met de reacties. En nu? Ik denk er met veel plezier aan terug en kan ook de spanning nog steeds wel een beetje voelen. En ik heb gemerkt dat spannende dingen doen me ook helpt om het een volgende keer toch maar weer (wel) te proberen.
Grote stappen voor jou, kleine stapjes voor de “stuurlui” aan wal
Voor iemand anders kan dat waar jij tegenop ziet klein lijken, daar verkijken we ons meestal flink op. Wat voor jou een fluitje van een cent is, is voor iemand anders een enorme stap. En wat voor jou iets is om buikpijn van te krijgen, dat doet een ander dan weer “gewoon”. Kijk maar eens om je heen. “Ach, joh, die solo, het is maar drie regels.” “Een presentatie geven? Gewoon doen! ik sta met gemak voor grote zalen” (met als dieptepunt de ”tip”: “stel je publiek gewoon in ondergoed voor”. Nou. Liever niet.) “ “Ach, even iemand voor die vacature bellen, dat dóé je toch gewoon even.”
Op de drempel, over de drempel
Ik realiseer me terdege dat mijn grens voor spannend echt niet die van een ander is. Dat die het op hele ander punten spannend vindt. Ik vraag soms in trajecten óók dingen van mensen die even heel spannend zijn. En daar kijken we dan onderweg naar. Wat kan de drempel voor jou verlagen, nu? Wat zorgt ervoor dat je er bijna/een beetje zin in krijgt en dat je het toch, ondanks dat het heel eng is, “gewoon” gaat doen?
Hoe is dat voor jou? Zijn er dingen die jij nadat je wel even iets hebt overwonnen, toch “gewoon” gedaan hebt? En waar je ook tegenop zag? Hoe was het achteraf voor jezelf? En wat heb je ook niet gedaan? Ik ben benieuwd!! ik loop graag een stukje met je op. Lees maar eens hoe anderen dat ervaren hebben. https://www.hestersybrandi.nl/ervaringen/